Chcę pisać, jednak nie wiem jak się do tego zabrać, czym się podzielić i co z siebie wyrzucić. Coraz częściej tęsknię za tymi swoimi osiemnastoma i dziewiętnastoma latami, pełnymi magii, poezji, kolorów nadziei. W moim własnym mniemaniu na ten czas uwsteczniam się. Nie mam czasu na tego typu działalności i postępowania, mam inne sprawy na głowie, z którym także nie umiem się wywiązać bo nie mam na nie pomysłu czy też serca do nich. Stoję w miejscu jak kukiełka i czekam, aż ktoś ruszy jedną z nici odpowiedzialnych za moje funkcjonowanie. A przecież posiadam tyle pasji i zainteresowań, w sumie interesuje mnie praktycznie wszystko, świat jest zapełniony dziwami, człowiek tworzy cuda i to wszystko jest niezwykłe.
Natomiast ja stoję w miejscu, nie planuje już nawet bo to i tak nie miałoby sensu bez solidnego fundamentu. Ciągle coś ulega zmianie, 3 miesiące temu wiedziałam co chcę robić po licencjacie i gdzie ... Teraz już nawet nie myślę o tej idei, odleciała i dryfuje w odległej przestrzeni mózgu.
Jedynym, wciąż niedającym mi spokoju pragnieniem jest przeżywanie życia jego pełnią. Brak troski o jutro, życie daną chwilą i czynami. Tylko, że tak na prawdę człowiek nigdy w pełni nie żyje w ten sposób, ma na uwadze uczucia pewnych osób, nie zawsze ma środki dla takiego życia, i nie zawsze ma całkowitą odwagę aby zacząć to wcielać we własne życie.
Prawda jest troche inna - zycie przelatuje nam miedzy palcami wlasnie wtedy, gdy zastanawiamy sie nad nim, rozpatrujemy przeszlosc i interpretujemy terazniejszosc w jej kontekscie - innymi slowy gdy staramy sie przestac isc z jego nurtem.
OdpowiedzUsuńOczywiscie takie podejscie niesie za soba konsekwencje - jak ktos chce cos zmienic, to jest skazany na bycie nieszczesliwym dopoki tego nie dokona.
"...dopoki tego nie dokona."
OdpowiedzUsuńWiec jaka bedzie recepta, doktorze Dajmos?